HAKAN, BURHAN, EŞARİ

Hakan Yurdakuler, Burhan Barın, Eşari Oran

HAKAN, BURHAN, EŞARİ

Vurulduğunuz o günlerden beri
toprağa verdik bir bir, yüzlerce
zamansız ölen genç bedenleri;
hayatın sizden esirgediğini
şimdi ölüm anlatır belki:
Hakan, Burhan, Eşari..

Birer çiçektir adınız bundan böyle
her dile geldiğinde dünün belleği
açar birden en uzak yıldızlarda bile
rengarenk düşleriyle gençlik günleri:
Hakan, Burhan, Eşari..

ŞERİF ERGİNBAY

Madencinin Son Mektubu: IŞIĞIM SÖNDÜ

Kızıldere

KIZILDERE

Kızıldere; yamaçlara ağan düş bulutu
ve aç bekleyişi düzenbaz ağızların.
Hakikatin taçlanma isteği;
on'larca yüreğin çılgın atılımı kendi duvarlarından.
Son kez soğusun ve gömülsün toprağa diye
ateş alan yiğitliği namluların.
Kızıldere; yarının içinde kanayan dün;
destan, günün kalbine düşen on'lardan.


ŞERİF ERGİNBAY

Dallarımda Kar

Dallarımda Kar, Şerif Erginbay

Dallarımda Kar

Gün benim neyimdi, bilemeden geçti yıllar.

Nice bulutlar süzülüp geçti yanağımdan,

köklerimi yanıltmadı toprak;

ah olmasaydı kabuğumdaki bu tanıklıklar.

Gün benim neyimdi, şimdi dallarımda kar;

içimde sakin bir hasret var.

Yolda olduğumu bilirdim, yol benim ikizimdi;

tohum ışırdı yapraklarımın arasından, yol bunu bilirdi.

Kar gizlerimizi vururdu yüzümüze:

aşk aydınlığındaydık o zamanlar.

Dağa boy verdim, açtım kendimi;

yan yana oluşumuza sevindim.

Dilini anladım, dilimle çözüldüm;

mevsimlerin neremizden geçtiğini gördüm.

Sularını dolaştır aynalı patikamdan,

işte terimi sildim.

Hiç anlamasam da olur; gün benim neyimdi,

şimdi dallarımda kar;

içimde sakin bir hasret var.

O kadar..!

Şerif Erginbay

Yolda

"Savaşa Hayır"

Cizre Ya Da Cizre

Cizre Ya Da Cizre / kardeşliğe övgü

Cizre Ya Da Cizre

Şehir şimdi

iyi insanların kafesi.

Et ve tırnak ne işe yarar

kopmuşsa bir çocuğun elleri.

Şehir şimdi

Baştan sona ikilem:

kardeşliğin karadeliği

Aristo’nun kanlı mengenesi

sıkıştırıyor hala iki koldan

ya ondansın ya da bundan

yok ötesi.

Şehir şimdi

kanlı oyunun kara sahnesi.

Et ve tırnak ne işe yarar

belki bir gün hesap sorar

o iyi insanların bugün boğulan sesi.

Şerif Erginbay

Gökte

Gökte

Gelip geçtiği yerler unutuldu, ‘ay sürgünü o’ dedi bir çocuk,

kimseler duymadı.

Mezar kapanmadan kaçtı oralardan,

kasnaklı uçurtmasını havalandırdı bulutlara.

‘İsteyen uzansın toprağa, sen onu gökte say’ dedi kendine,

bir kuş onu onayladı.

...

Geçip gideceksin buralardan ey çocuk,

ay sürgünü bir bulut alsın seni kollarına.

Çocuk beni duymadı.

Şerif Erginbay

Ellerin Bildiği Gibi

Ellerin Bildiği Gibi

Gümüşlü gecenin unuttuğunu sen hatırla durmadan

dereye inen gölgenin ardı ardına sunduğunu hatırla

o uzak düşleri şimdi ellerin bildiği gibi hatırlasan

ardı ardına çiçeklenir akşamın yitik patikaları anılarla

otların çiyi ıslatırdı topuklarını ne zaman bize adımlasan

ellerin bildiği gibi hatırlayalım ay gecelerini biz yine de

güneş son ışıklarını toplayıp götürmeden kıyılarımızdan.

Şerif Erginbay

Dağlar Dağlar

Dağlar Dağlar

Girdin de dağlara

Sordun mu büyük oyunu

Kalbine gelen kurşuna

Neden gider de dönmeyiz?

Gün inerken erken

Bulut bulut yanarken deniz

Sen çocuk, ben serseri;

Doluyor gözlerime birden

Gördüğün son gök yeri.

Vardın da dağlara:

Ferhat’la güzeldi dağlar

Bir de bizimle;

Şimdi gider de gelmeyiz.

Ağlar mı son gök yeri

Sorar mı bizi deniz?

Şerif Erginbay

Kanlı Ağustos

Kanlı Ağustos

Öğle güneşinin hemen altında
Zaman kalbimin üstünde durdu.
Ey dağları bürüyen duman
Söyle şimdi; bu neyin yurdu?

Başlarımızın hemen üstünde
Hayallerimiz olurdu bir zaman.
Karanlığın yeli fırtına oldu
Düşler şimdi darmadağan.

Nasıl ağlamasın analar
Sen değil, o değil, öteki değil
Bunca genç insanı
Kanlı Ağustos mu vurdu?


Şerif Erginbay

Lir ve Orfe

Şerif Erginbay, Murtiçi, Akseki, Antalya

Lir ve Orfe

1

Soylu sesinin yankısı aralıyor ağzımı durmadan

dilim uyanışını dönüyor.. dönüyor teldeki sızım..

bulutum, çalgım, takımyıldızım; Lyra…

Bin kez söyleyip unuttuğum şiir.. bulup kaybettiğim kıyım;

patikam, ormanım.. yeniden başlamak için güneş yakınlığına;

ormanın aynasından çiylerimi taşıyorum bulutuna…

Şarkınla akıyorsun.. bin düğüm çözer tel tel sarılışın,

uzun soluğum ısıtıyor dalını, aralıyorum göğe sarmaşığını,

bin yıllık ağzımda unutulmuş deniz tadı; Lyra..

Kollarımın çağıran boşluğuna sığınan ışığım;

ellerin taşıyor bende

bir yaprak veriyorum adına.. köpük köpük dök sesini..

ıssızlığıma kanat..!

bir yaprak veriyorum adına; gürültüyle açıyor orman kendini..

binlerce sözcüğün akıyor içimin yıldız kaymasına.

Yüzünü göm ve kaybolsun yüzümün aynasında

saklı kalsın suyumuzda sis demeti..

ormanı geceye salan son aydınlığıyla günün

eşiğimin otları üstünde parıldayan inci.. Lyra..

2

Yaprak: ikizim!

sancımda doğan şafağım;

gezgin ruhumda yol alan güneş.

İçine çekiliyorum büyük pencerenin

incinmiş yosun telaşı suya gömülü taşlarında..

Yürü.. Çoğal.. Yankılan ey orman..! Yaprak: ikizim!

Göğsümde yıldız bolluğu: Mevsimim..!

Çiçeklenmiş patikanda yol yol ellerim..

hep derinine çılgın ormanın... binlerce yol

soluğunla doluyor bulutum..

binlerce yol yaprakların arasında.

Ormanın açık kucağında sessiz düş,

göğsümde yıldız bolluğum -mavi ve derin-

açık bırakarak sayfalarını çiçeklerinin;

ruhunun yankısını öpüyorum; Lyra..

3

Şimşeği kuşanmış yüzünün binlerce anlamı, çoğalan..

yüzümde soluğun; binlerce aralanmış damla..

açıyor dallarını sonuna dek; orman, örtüyorsun beni..

yüzün.. soluğun..baştan sona yaprak denizi.

Yüzünde aralanıyor durmuş zaman:

hazır şimşek..! hazır düş…

hazırlanıyor dudaklarda dönüp duran kan..!

yankılanıyor yüzünün şiirinde; isteğin aç ağzı!

öpüyorum ağzının “orpheus” sesinden; ruhumu saran

bulutuna yolum..

Beni yıka, sonsuz kıyına uzandım; uzandım iç döküşüne..

Yankılan..!

ruhumun aynasından dökülüyorsun:

ağzımda bin yıllık şarap..

Dingin koynunda ormanın, sarmaşığın uykusunda

güzelliğine uyanıyorum durmadan; durmadan! Lyra..

Şerif Erginbay

İnce Kederi Gölgenin

Sivriasar, Murtiçi, Akseki

İnce Kederi Gölgenin

Gölgemizi solumakta lal zaman

Çiçek için tutunduğumuz dal.

Issız güneş, şiir feneri.

Kıyıdan patikaya: gül aynan.

Feneri çiçekle, güneşte kal.

Gürültüsüz an. İnce kederi gölgenin.

Göğün parantezi geçiyor kıyılarımızdan.

Şerif Erginbay

Köpük

Köpük

Kayalarda ışıyan gülümseme yayılır; uçtan uca yayılır kıyıda,

çakıllara, kumlara yürür, görülmemiş bir şenliği başlatır göğün altında.

Dalganın yavaş atıyla gelip ayak uçlarımızda dururlar.

Binlerce göz: bir anlığına bakar yüzümüze:

Bütün kıyı anımsayışların ve unutmaların sarkacı.

Avucumuzda dinlenir ve bir aşka söner.

Nasıl gözüpek atılıp öpmüşse kalbimizden öylece vazgeçer yine,

-bilir bağışlanacağını- döner kışkırtan dalganın koynuna.

Dalga: anayurdu köpüğün..

Binlerce yıldızlı oyun bilir o.

Mavi en hilecisi..

Şerif Erginbay

Uzaklarda Bir Yurtsuz Bulut

Uzaklarda Bir Yurtsuz Bulut

Uzaklarda bir yurtsuz bulut: Kimsenin anımsamadığı, ne zaman kopup

gitmişti Anadolu’dan, eski bir limandan. Kimse anımsamıyor.

Çiçekler topladı dünyanın gizli kıyılarından, tohumlar dağıttı ovalara,

yılları böldü, birkaç ömrü okşadı yankısını beklemeden.

Uzaklarda bir yurtsuz bulut: Yorulmuştu biraz, düşlerini her fırtınada

bulup bulup yitirmekten. Başıboş bir rüzgar tepede unutup gitti onu.

Aykırı dal bütün çiçeklerini onun yalnızlığına açtı; ve varoldular birlikte,

yeryüzünden çekip giderken erdemli bir sığınak bırakmak için arkalarında..!

Şerif Erginbay

Limon Çiçeği

Limon Çiçeği

Yollar ömrün mevsimleridir

Kapıların önünden geçer gider

El sallar evlerin bahçesi.

Düşler kalbin çiçekleridir

Yaprakların çiyini aşk içer.

Gökkuşağı yollarımda şimdi

Hangi patikayı yürüsem,

Kalbim limon çiçeği.

Şerif Erginbay

Antalya’nın Gözleri

Antalya’nın Gözleri

Yorgun, çıkagelmiş göç yollarından

uzatmış Toroslar’a ıslak saçlarını,

turkuaz yatağından görüyor:

sıcak ve terli hâlâ

Keyhüsrev’in, Attalos’un atları

geçiyor kaldırımlarından;

dalgın deniz örtmüş ayaklarını.

Yaseminli akşamlar yıldızlardan,

gece Akdenizli, tepede değirmi bir ay

uzun bir çay olmuş tarih:

akıyor surlarından,

portakal kokusu sokaklardan

Pamfilya, Attalia, Antalya.

Kent görüyor:

bağlandıkça biz,

bağlandıkça böyle hayata;

ağlarda hep deniz,

asıldıkça küreklere; hep Antalya.

Ah bir bilseniz, bu nasıl bir düştür

nasıl bir yürektir ki, kanatır avuçlarını,

bulutta bir adam, elinde mavi bir fırça

turuncuya boyar yağmur kuşlarını:

hep Antalya, hep Antalya…

Kent görüyor,

gözlerinde bilge bir gülümseyiş,

güneşle tarıyor ıslak saçlarını.

Şerif Erginbay

Mavi Yağmurlar

Mavi Yağmurlar

Acının ve sevincin düşürüldüğü tarih

ince dereler; yüreğin kıyısından kıvrılan

bir ömre yağan mavi yağmurlar

yazılar.. yazılar.. yazılar..

Yırtılmış, atılmış, saklanmış

bir rüzgâr gibi yüzümüzü yakan

yazılar.. o mavi yağmurlar.

Tarihin gölgesinde eksilen yüz

gün ortasında fırtına, nedensiz talih

yazılar.. o mavi yağmurlar

göstererek saklarlar.

Şerif Erginbay

Yavaşlık -İlhan Berk’e-

Yavaşlık

-İlhan Berk’e-

Duvara dayalı

Ağustos’un tırmığı.

Rüzgârını unutan yapraklar

sıcak uykusunda

öğle güneşinin.

Kuytuda nem:

tüy telaşından uzaklaşan

buğusu isteğin.

Zaman gölgede eğleşiyor,

tapınmaya eğilen sessizliğin

düş bozumu açık ağızlarında.

Sağır vakti kalenin

-burcunda kuşatılmış-

eksik taşını saklıyor

kayıp saatinin.

Ağustos:

kendini silen yol;

iz bırakmadan

-ıssız, sessiz-

Işık uyukluyor

yazın geniş döşeğinin üstünde.

Her yerde yavaşlık..

tüy hafifliğinde..

Tedirgin uyku:

tel üstünde

el sallayan uzaklık.

Tükenen yol:

y a v a ş l ı k

-erdemi madencinin-

gülün zırhını erittiğinde;

yol, ayakları dönüyor

kendini her geçtiğinde.

18-28 Ağustos 2008

Şerif Erginbay