KAPLANIN KAHRI
Gözlerimde küller
savruluyor yanık orman
üşüyor çıplak tepeler.
Geçit vermiyor acının eğesiyle bileylenmiş aklanları Gözet Kayaları’nın. Sular bozbulanık. Sahi, nerede o bir zamanlar dilimizde dönen kristal?
Gücümün sınırlarında gezinmedim hiç!
Düşlerimin ortağıydı karıncalar, börtü böcek. Pençelerimin altıydı yurt. Öyle bildik, belledik. Verdiklerimizle genişledi orman ve yüreklerimiz. Sunak taşlarımız yoktu. Bütün ormanı sunak bildik. Öyle belledik.
Kartalla göz göze koşardık büyünün çıplak yolunda!
Sahi, nerede o, bir zamanlar kükreyişimizi oradan oraya taşıran sadık ve altın orman? Nerede delikara gülüşü alabulut göğümüzün?
Gözlerimde küller
savruluyor yanık ormanü
şüyor çıplak tepeler.
ŞERİF ERGİNBAY
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder