Avlu
Aynasız, gece otların sessizce büyüdüğü
o yavaşlığın ele geldiği vakitlerde
avluya kadar onlarca demir kapı eğildi büküldü:
Utanç yığını!
Onlar giderken,
yaz başı tarlaların gözden ırak yerlerinde,
bağların kuytularında,
ırmakların gölgeli söğüt dallarının altında otlar türkü söylüyordu,
üstlerinde çiy damlaları parıldayarak:
Düşle yoğur ekmeğini!
Şerif Erginbay
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder