Bozala Fırtına

Bozala Fırtına

Gün tümüyle yiter,

alçalan bakışların kıyısı bile seçilmez olur,

yalnızca yazlara özgü öğle güneşinin sahnesinde parıldayan-

bu bakışların yüreklerde ne kadar gereksiz bir yük olduğunu-

yineler bir bozala fırtına; altını ve üstünü çizerek yazar

bir daha da okunmasa da olur şekilde

kirli bir duvarın en altına, çürümüş yaprakların hizasına.

Bir bozala fırtına biter,

nereden geldiğinin önemsizliğini bile sezdirmeden

durgun günün yüreğini hoplatır;

gündelik hazların sıcak yatağı savrulur

bir yere bir göğe,

kurulu düşler yoklamasında bütün hesaplar altüst,

bütün kıvrımlarda biraz çamur biraz ekşimiş ot kokusu,

bütün yarınlar ertelenmiş dünlerin kapısında alacaklı sırasına.

Savurdukları ona yeter,

kalanların bozulmuştur ezberi birkaç dakikalığına,

nasıl olsa unutuşun dersi acıya eşitlenmez ki hiçbir zaman,

bilir bunu bozala fırtına, önemsemez hiçbir zaman

ve bunca yorgunluktan sonra

ödünç aldığı yapraklarına dökerek belleğini

sarılıp uyur bir başka serüvenine kadar

ceviz ağaçlarına, çınar ağaçlarına.

Şerif Erginbay