Işığım Söndü

Işığım Söndü

 -madencinin son mektubu-

Karıcığım hoşçakal, ışığım azalıyor,

Yanımda ölü arkadaşlarım.

Artık kömür kokulu ekmekler getiremeyeceğim sanırım.

Buraya kadarmış çocuklarım, hoşçakalın,

Hakkınızı helal edin; anacığım, babacığım.

Işığım azalıyor, hoşçakalın..

Üstüme değil içime çöken ocağın sessizliğinde

Tek tek seslerinizi duyuyorum, yüzlerinizi görüyorum,

Işığım azalıyor, soluğum azalıyor, biliyorum,

Yavaş yavaş dünyanın kara kalbine gömülüyorum.

Işığım söndü, işte gidiyorum..,

Ah, en çok da şimdi, bir bilseniz

Nasıl da bulutları, ağaçları, gökyüzünü özlüyorum.

Işığım söndü.. Hoşçakalın, arkadaşlarım çoktan gitti,

Artık ben de gidiyorum…

Şerif Erginbay